نهج البلاغه حکمت 88:

وَ حَکَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ اَلْبَاقِرُ ع أَنَّهُ قَالَ کَانَ فِی اَلْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اَللَّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَکُمُ اَلْآخَرَ فَتَمَسَّکُوا بِهِ أَمَّا اَلْأَمَانُ اَلَّذِی رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اَللَّهِ ص وَ أَمَّا اَلْأَمَانُ اَلْبَاقِی فَالاِسْتِغْفَارُ قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى وَ ما کانَ اَللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ ما کانَ اَللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ قال الرضی و هذا من محاسن الاستخراج و لطائف الاستنباط

ابو جعفر ، امام محمد باقر ( ع ) از آن حضرت حکایت کند که فرمود : بر روى زمین مردم را از عذاب خدا ، دو چیز مایه امان بود : یکى از آن دو برداشته شد و دیگرى برجاست آنرا بگیرید و بدان تمسک جویید .

آن امان که برداشته شد رسول الله ( صلى الله علیه و آله ) بود . و آن امان که برجاى ماند ، استغفار است . خداى تعالى فرماید : « تا آنگاه که تو در میانشان هستى ، خدا عذابشان نکند و تا آنگاه که از خدا آمرزش مى‏طلبند خدا عذابشان نخواهد کرد » 1 سید رضى گوید : امام ( ع ) این معنى را چه نیکو بیرون کشیده‏اند و استنباط کرده‏اند .

التماس دعا