دیگر از آن شب على از درد، آرامى نداشت                                                 داده بود از دست چون آرام جان را اى بقیع

با دلى لرزان، ز بلبل پیکر گل را گرفت                                                          یاد دارى گریه‏هاى باغبان را اى بقیع

لرزه مى‏افتد به جانت، تا که مى‏آرى به یاد                                                  لرزش آن دست‏هاى مهربان را اى بقیع

جز تو غم‏هاى على را هیچ کس باور نکرد                                                  مى‏کشى بر دوش خود بارى گران را اى بقیع

باز گو با ما، مزار کعبه‎ی دل‎ها کجاست                                                       در کجا کردى نهان آن بى‏نشان را اى بقیع

قطره‏اى، اما در آغوش تو دریا خفته است                                                   کرده‏اى پنهان تو موجى بیکران را اى بقیع

چشم تو خون گرید و «پروانه» مى‏داند کجاست                                          چشمه‎ی جوشان این اشکِ روان را اى بقیع

                                                                                                                    استاد محمّد على مجاهدى «پروانه»